Baile del Internado

Το 1915 είναι έτος σταθμός για τον 26χρονο Canaro καθώς τότε αρχίζει για πρώτη φορά να διευθύνει ορχήστρες. Το σχήμα ήταν ασυνήθιστο καθώς ο Canaro ζήτησε να διευθύνει την πρώτη Baile del Internado, η οποία ήταν μια χορευτική κωμωδία οργανωμένη από τροφίμους ενός νοσοκομείου, οι οποίοι ήθελαν να γελοιοποιήσουν τους γιατρούς τους . Το γκαλά έγινε στο διάσημο Palais de Glace και παρευρίσκονταν μεγάλα ονόματα συμπεριλαμβανομένου και του Roberto Firpo. Εκείνη τη χρονιά ο Canaro ξεκίνησε με το El Alacran και το Matasano, ενώ την επόμενη χρονιά συμπεριέλαβε και το εξαίσιο El Internado.

El Internado

Μουσική επιτυχία

Η επιτυχία στην καρίερα του Canaro είναι σίγουτο ότι ξεκίνησε το 1915. Εκείνο το έτος τα τανγκό του είναι τόσο διάσημα που κλήθηκε να διευθύνει έμμισθα το Bailes de Carnaval και του επόμενου χρόνου. Η ερμηνεία του αγκαλιάστηκε με τόσο ενθουσιασμό από το κοινό που ο Canaro κλήθηκε ξανά και τα επόμενα χρόνια στο Carnaval.
Θα πρέπει να ειπωθεί ότι ο Canaro κατά μια έννοια επαναπροσδιόρισε όλο τον τρόπο με τον οποίο το τανγκό ήταν αντιληπτό στη κοινωνία. Η ορχήστρα του ήταν η πρώτη η οποία απευθύνθηκε για πρώτη φορά στους αριστοκρατικούς κύκλους, καθώς ποτέ παλιότερα το τάνγκό δεν είχε συστηθεί ή αν θέλετε καλύτερα ψυχαγωγήσει την υψηλή κοινωνία. Ξαφνικά το τανγκό έγινε κάτι το αναγκαίο για τους λάτρεις της μόδας.
Ο Canaro σχημάτισε ένα καινούργιο τρίο με μπαντονεόν τον Pedro Polito και πιανίστα τον José Martínez, οι οποίοι έγιναν η βάση για την πρώτη ορχήστρα Orchestra Pirincho. Αυτή επεκτάθηκε ώστε να συμπεριλάβει και τους Rafael Rinaldi (δεύτερο βιολί) και τον Leopoldo Thompson στο κοντραμπάσο. Στην πραγματικότητα ο Canaro ήταν ο πρώτος ο οποίος πρόσθεσε το 1917 κοντραμπάσο σε ορχήστρες του τανγκό.
Καθώς η καριέρα του μεγάλωνε, το 1918 η Canaro Orchestra έπαιξε στο Royal Pigall και στο Armenonville. Μετά το σημείο αυτό ο Canaro άρχισε να βλέπει το τανγκό σε εμπορική βάση, φθάνοντας να μανατζάρει τρείς ορχήστρες ταυτόχρονα με τη βοήθεια των αδερφών του (Juan, Humberto, Rafael).
Τώρα το έτος είναι πια 1921 και ο Canaro είναι 33 χρονών. Ζητάει να παρουσιάσει το έργο του στο Carnival Ball στο Teatro Opera του Buenos Aires, γι αυτή την παράσταση κάνει το απίστευτο: Δημιουργεί μια ορχήστρα μεγέθους 32 ατόμων, που ποτέ δεν είχε ξαναπαρουσιαστεί σε τανγκό.

Η σχέση, το όπλο και η εμμονή

     Ada Falcón

Στο τέλος του 1920, ο Canaro άρχισε τη σχέση του με την 24χρονη Αργεντινή ηθοποιό και τραγουδίστρια του τανγκό Ada Falcón, πασίγνωστη για τα πανέμορφα μεγάλα πράσινα μάτια της. Η Ada ήθελε να παντρευτεί τον Canaro αλλ΄αυτός ήταν ήδη παντρεμένος με την Martha Gessaume. Ο Canaro σκεφτόταν το διαζύγιο αλλά συνειδητοποίησε ότι οικονομικά αυτό θα ήταν μια καταστροφή, και γι αυτό συνέχισε να βλέπει την Ada σαν σχέση.
Η σχέση θα διαρκούσε για πολλά χρόνια αλλά το τέλος της θα το συζητούσαν για πολύ καιρό σε ολόκληρη την πόλη. Το 1938 η γυναίκα του Canaro μπήκε στο στούντιο ηχογράφησης και βρήκε το παράνομο ζευγάρι σε τρυφερό εσταντανέ. Τότε μη μπορώντας τον εξευτελισμό,έβγαλε ένα όπλο από την τσάντα και σημάδεψε την Ada στο κεφάλι. Η Falcón κατάρρευσε: όχι μόνο έφυγε τρέχοντας από το στούντιο λέγοντας στον εραστή της (Canaro) ότι δεν θα τραγουδούσε ποτέ ξανά γι’αυτόν αλλά μετά το επεισόδιο άρχισε να εγκαταλείπει σταδιακά την καριέρα της. Απομακρύνθηκε από τη δημόσια ζωή και τη δημοσιότητα και σιγά σιγά έγινε εριστική και εκκεντρική. Μάλιστα, έφθασε στο σημείο όταν έδινε παραστάσεις να κρύβεται πίσω από μια κουρτίνα που την χώριζε από την υπόλοιπη ορχήστρα. Για να αποφύγει τους οπαδούς της ντυνόταν γυναίκα βάζοντας μια άσπρη περούκα και κρατώντας ένα μπαστούνι.
Το 1942 τραγούδησε τα δυο τελευταία τραγούδια, και τα δυο του Canaros (Encadenado Corazón και το waltz Viviré Con Tu Recuerdo). Μετά από αυτό κατέφυγε μαζί με την μητέρα σε μοναστήρι των Φραγκισκανών όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της.
Ο Canaro είπε για την ερωμένη του:

"...Η Ada Falcón ήταν μια από τις πιο όμορφες και καλύτερες τραγουδίστριες της εποχής μας. Μια γυναίκα με θερμή φωνή και εξαιρετικές ερμηνευτικές ικανότητες, αισθανόταν το τανγκό και τραγουδούσε με μοναδικό τονισμό και καλό γούστο ξεσηκώνοντας τον θαυμασμό και τη συμπάθεια στα πλήθη. Σαν νέα γυναίκα αποσύρθηκε από την καλλιτεχνική ζωή και κλείστηκε σε ένα μοναστήρι με θρησκευτική αφοσίωση..."

Όταν δυο παραγωγοί ταινιών πήγαν να γυρίσουν στο μοναστήρι, ένα ντοκιμαντέρ πάνω στη ζωή της Ada Falcón, αυτή εξομολογήθηκε:

"...Κλειδώθηκα εδώ για να εξιλεωθώ από μια αμαρτία..."

Πιθανώς η αμαρτία της ήταν η σχέση της με ένα παντρεμένο άντρα.

Δυστυχώς ο Canaro είχε ακόμα μια παράνομη σχέση με την Irma Gay (αδερφή της τραγουδίστρια του τανγκό Elizabeth Grana) με την οποία είχαν και δυο κόρες, την Emma και την Argentina Irma Rafaela Canaro.

H Ada Falcón τραγουδά το "Te quiero" του Francisco Canaro

The Estribillista (Ο Τραγουδιστής)

Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις , οι τυπικές ορχήστρες βασίζονταν πάνω στα όργανα, χωρίς την ύπαρξη κάποιου τραγουδιστή. Ο Canaro ήταν αυτός ο οποίος το 1924 έθεσε την πρωτοποριακή μέθοδο της φωνητικής ύπαρξης στην ορχήστρα με σκοπό να ερμηνευτεί το estribillo, δηλαδή το βασικό συνθετικό του κομματιού. Αυτή η προσθήκη θεωρήθηκε σημαντική πρωτοπορία ώστε η περίοδος μεταξύ μέσο 1920 έως τέλος του 1930 βασικά ονομαζόταν estribillistas era. Ο πρώτος τραγουδιστής (estribillo) ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από τον Canaro ήταν ο Roberto Díaz.
Ο Canaro στην αυτοβιογραφία του αναφέρει:

"...Πάντα αυστηρός με τον εαυτό μου, δεν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος και μου φάνηκε ότι στους δίσκους μου αλλά και στην ορχήστρα έλειπε κάτι: αυτό ήταν το φωνητικό μέρος, αλλά όχι για να γεμίσει ο δίσκος, αλλά για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η μουσική παράσταση. Έτσι, μου ήρθε στο μυαλό να μετατρέψω το ρεφραίν ώστε να μπορεί να τραγουδιέται, το έκανα και μου άρεσε. Η πρώτη καταγεγραμμένη εμπειρία ήταν ένα τάνγκο με τον αδερφό μου Mario: Asi es el mundo με ένα νεαρό τραγουδιστή τον Roberto Díaz..."

Ενδιαφέρον εδώ είναι ότι τα μικρόφωνα δεν ήταν ακόμα διαθέσιμα στην εποχή των estribillistas. Ως εκ τούτου, ήταν εξαιρετικά δύσκολο οι τραγουδιστές να ακουστούν, έτσι ώστε κάποιοι κατέφυγαν στο μεγάφωνο!

Γαλλία

Είναι τώρα 1925. Ο Canaro, 37χρονών, ταξιδεύει στο Παρίσι, όπου τάνγκο ανθίζει. Με αυτόν είναι οι τραγουδιστές (estribillistas) του, Agustín Irusta και Roberto Fugazot, καθώς και ο πιανίστας Lucio Demare. Υπήρξε τεράστια επιτυχία στο Παρίσι. Η Teresa Asprella (ήδη εγκατεστημένη στη Γαλλία, προστίθεται στην ομάδα, κα στην περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, προστίθεται και η η Linda Telma

Ιταλία

Το 1926 το σύνολο των συμβολαίων του Canaro είχε λήξει. Ελεύθερος από τις δεσμεύσεις εργασίας, αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ιταλία για να συναντήσει τη γιαγιά του Campana και να επισκεφθεί την πόλη καταγωγής του, στην επαρχία Ροβίγκο. Ταξιδεύει στη χώρα του την οποία και ερωτεύεται παράφορα, και τελικά συναντά την 86χρονη γιαγιά του. Με την επιστροφή του, ο Canaro λέει ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο που σχετίζεται με το Μιλάνο: ανακαλύπτει ένα όμορφο εστιατόριο στην παλιά πόλη, κάθεται σε ένα τραπέζι, και με γέλιο παραγγέλνει από έναν νεαρό σερβιτόρο να του φέρει μια αυθεντική "Milanesa", η οποία δεν ήταν στο μενού. Ο σερβιτόρος επιστρέφει με το πιάτο: κομμένα παιδάκια. Ο Canaro μένει έκπληκτος, ωστόσο, ενώ ο ίδιος προτίθεται παραπονεθεί, η κόρη του ιδιοκτήτη του δίνει χαρτί και μολύβι για ένα αυτόγραφο. Τελικά, αποδείχθηκε ότι ο σερβιτόρος είχε εργαστεί στο Παρίσι σε ένα μέρος όπου ο Canaro ήταν μια διασημότητα. Ο Canaro καλεί το σερβιτόρο στο τραπέζι του, αλλά ο σερβιτόρος δεν είναι σε θέση να καθίσει. Αντ 'αυτού παραμένει όρθιος και λέει "Κύριε, η μουσική σας είναι όμορφη, πολύ συγκινητική». Ο Canaro συγκλονισμένος σηκώθηκε από την καρέκλα του και τον αγκάλιασε.

Τα δικαιώματα των άλλων

Ο Canaro είναι γνωστό ότι αγωνίζονταν για τα δικαιώματα (τόσο της ιδιοκτησίας και της πατρότητας) των συνθετών, και, τελικά, για τη δημιουργία των νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων. Αυτή η ιδέα ήταν ανήκουστη εκείνη την εποχή. Το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας συνέβη το 1940, όταν ίδρυσε τη SADAIC (Sociedad Argentina de Autores y Compositores de Música - Εταιρεία Συγγραφέων και Συνθετών της Αργεντινής). Ο Canaro όχι μόνο ξεκίνησε αυτή την επιχείρηση, αλλά και αγόρασε το μέρος για την ίδρυση της.

Δισκογραφία

Η δισκογραφία του Canaro, ήταν εξωπραγματική, με περίπου 3792 ηχογραφήσεις. Την πιο εξαντλητική λίστα με τις ηχογραφήσεις του τη βρίσκουμε στη λίστα του Christoph Lanner.

Ταινίες

Ο Canaro ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και ένας πολύ πλούσιος άνδρας (ίσως όσο και ο Gardel). Η βασική διαφορά σε αυτό ήταν οι ταινίες. ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Río de la Plata, αλλά οι επενδύσεις δεν πήγαν καλά και χρειάστηκε να την πουλήσει. Ο Canaro αργότερα είπε:

“...οι ταινίες με ήχο ήταν αποτυχία για εμένα, και με άφησαν άφωνο...”

Ο Canaro έκανε την παραγωγή στις παρακάτω ταινίες:

Ídolos De La Radio (1934)
Por Buen Camino (1935)
Carlos Gardel's Funeral Rites (1936)
Ya Tiene Comisario El Pueblo (1936)
La Muchacha Del Circo (1937)
Dos Amigos Y Un Amor (1938)
Cantando Llegó El Amor (1938)
Turbión (1938)
Veinticuatro Horas En Libertad (1939)
El Diablo Andaba En Los Choclos (1946)
Con La Música En El Alma (1951)

Το τέλος

O Canaro τελικά ανέπτυξε την ασθένεια του Paget, η οποία τον ανάγκασε να αποσυρθεί. Πέθανε στο Buenos Aires το 1964 σε ηλικία 76 χρονών.

Πηγή

------------

Σύνδεσμοι

------------

Επιστροφή στους Δημιουργούς-Ερμηνευτές