Tango Connection–Η Σύνδεση στο Τανγκό–Vol 2

Η καλή σύνδεση του ζευγαριού είναι η καρδιά του tango. Η ανεξάντλητη μαγεία του χορού βρίσκεται στην ένωση δύο ανθρώπων σε μια ψυχο-σωματική ευεξία. Αυτός είναι ο λόγος που ο καλός χορευτής φαίνεται από το πόσο καλά αισθάνεται όταν χορεύει με τον/την παρτενέρ του. Υπάρχουν χορευτές στο Μπουένος Άιρες των οποίων το ρεπερτόριο αποτελείται μόνο από τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς, αλλά που είναι σε θέση να δημιουργήσουν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία για τους παρτενέρ τους μέσα από την ποιότητα της κίνησης και της σύνδεσής τους. Μια καλή σύνδεση δε σημαίνει περιορισμό στις κινήσεις του ζευγαριού. Αντιθέτως, είναι αυτή που θα του προσφέρει την ικανότητα να επιτύχει μια πληθώρα απαιτητικών συνδυασμών στο χορό.

Καθοδήγηση και ακολούθηση,
Εγγύτητα,
Ελευθερία,
Άνεση,
Ισορροπία,
Ηρεμία,
Κεντρική θέση,
Συγχρονισμός

Τα παραπάνω αποτελούν πτυχές της βέλτιστης σύνδεσης των παρτενέρ, η οποία είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Αλλά όλα αυτά αντιπροσωπεύουν τις κατευθύνσεις της βελτίωσης, πράγμα που σημαίνει ότι μια καλύτερη ισορροπία ή η αβίαστη κίνηση του σώματος, κλπ, δημιουργούν μια καλύτερη σύνδεση. Οι περισσότερες από τις πτυχές που αναφέρονται - ελευθερία, ισορροπία, ηρεμία, κοινός κεντρικός άξονας, συγχρονισμός - είναι επιθυμητές σε κάθε αλληλεπίδραση. Αλλά ακόμα κι έτσι, τα πιο ισχυρά εργαλεία για την ανάπτυξη της καλής σύνδεσης είναι οι αισθήσεις μας.

Leading and Following (Καθοδήγηση και ακολούθηση)

Ένα ζευγάρι τάνγκο αποτελείται από το διακριτό αρσενικό και θηλυκό αντίστοιχό του. Η διάκριση αρχίζει με το Leading - Following, όπως και στα περισσότερα είδη χορών με παρτενέρ. Οι διαφορές δεν σταματούν εδώ, αλλά ακόμη και αυτή η διάκριση μεταξύ καθοδήγησης και ακολούθησης δεν είναι τόσο ξεκάθαρη ώστε να μπορεί να φαίνεται με την πρώτη. Όπως και στο σύμβολο «yin-yang" Τάι Τσι, υπάρχει ένα μέρος του αντίθετου τόσο στο αρσενικό όσο και στο θηλυκό. Σε αυτό το σημείο,οι ίδιοι οι όροι "Leading" και "Following" δεν φαίνεται να είναι πολύ κατάλληλοι. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο σαν «κάλεσμα και απάντηση». Ο καβαλιέρος προτείνει και η ντάμα αποκρίνεται, αλλά και οι δύο οδηγούν μετά από ένα ορισμένο βαθμό. Ο καβαλιέρος είναι πιο αποτελεσματικός αν ξέρει πώς να ακολουθήσει τη ντάμα του, να αναμειχθεί στην κίνησή της, και η ντάμα είναι πιο συναρπαστική εάν δεν ακολουθεί απλώς, αλλά χορεύει επίσης το δικό της ρυθμό και τη μουσικότητα, με αποτέλεσμα να εμπνέει τον καβαλιέρο.

Μπορεί αρχικά να φαίνεται ότι, προκειμένου να χορέψουν σε κλειστή αγκαλιά, οι ντάμες θα πρέπει να «υποταχθούν» πλήρως στον καβαλιέρο αλλά αυτό είναι μόνο η επιφανειακή εικόνα. Κατ 'αρχάς, είναι πολύ πιο εύκολο να μετακινήσετε το σώμα σας ελεύθερα, απ’ότι να το οδηγούν. Συνήθως διαρκεί πολύ περισσότερο για έναν καβαλιέρο να ελευθερώσει την κίνησή του, ενώ οδηγεί την ντάμα του πάνω στη γραμμή χορού. Αυτό σημαίνει ότι ο καβαλιέρος είναι κατά κάποιο τρόπο εξαρτώμενος από το πόσο καλά κινείται η ντάμα του. Επιπλέον, εάν η σύνδεση επιτυγχάνεται μέσω της ηρεμίας και της ευαισθησίας του ενός προς τον άλλο, ανοίγει πραγματικά ένα υψηλότερο επίπεδο ελευθερίας για τους δύο. Η χορογραφική ελευθερία είναι κάπως διαφορετική για τον καβαλιέρο από ό, τι για τη ντάμα - η ντάμα ποτέ δεν αναλαμβάνει την ακολουθία των βημάτων. Αλλά έχει μια μεγαλύτερη ερμηνευτική ελευθερία, στην ποιότητα του βήματος, στα διακοσμητικά στοιχεία, και, αν ο καβαλιέρος έχει προχωρήσει αρκετά, στο ρυθμό και στο χρονοδιάγραμμα του κάθε βήματος. Όσο πιο ευαίσθητη και συγχρονισμένη η σύνδεση, τόσο περισσότερο ο καβαλιέρος μπορεί να ακούσει τη ντάμα του και να αφήσει τη δική της μουσικότητα να κυριαρχήσει. Είναι ο καβαλιέρος που συνήθως καθορίζει τη σειρά των βημάτων, γι’αυτό είναι σημαντικό να μπορεί να δώσει στη ντάμα την ελευθερία του ρυθμού στο βήμα. Ο καβαλιέρος έτσι συντονίζεται με το ρυθμό της ντάμας σε τέτοιο βαθμό που νιώθει ότι δεν έχει πλέον να καταβάλει καμία προσπάθεια για να τον "ακολουθεί".

Η ντάμα έτσι αρχίζει να αισθάνεται πολύ πιο ελεύθερη στο χορό και στο πώς να «απαντάει» στη μουσική, η οποία περιλαμβάνει τόσο την ποικίλη ένταση και το χρώμα της κίνησής της, καθώς επίσης και τα διακοσμητικά της στοιχεία. Μια τέτοια συγχρονισμένη σύνδεση επίσης καθιστά δυνατό για τον καβαλιέρο να ξεχάσει το Leading και για το μεγαλύτερο μέρος απλά να χορεύει – η κάθε του κίνηση επηρεάζει το lead. Οι συνδυασμοί βημάτων επικοινωνούνται αβίαστα και προσαρμόζονται φυσικά στο ρυθμό της συγκεκριμένης ντάμας.

Το “leading και following” είναι σημαντικό στο tango, παρόλ’ αυτά όλος ο χορός είναι βασισμένος πάνω σε αυτή τη βασική διαφοροποίηση αρσενικού και θηλυκού. Και για τους δύο παρτενέρ, υπάρχει απεριόριστη ελευθερία, αλλά ταυτόχρονα και ορισμένοι βασικοί κανόνες που πρέπει να σεβόμαστε. Είναι πιθανό ότι, σε πολύ προχωρημένο επίπεδο του χορού, μια ανταλλαγή ρόλων μπορεί να πραγματοποιηθεί αυθόρμητα, αλλά αν γίνεται σκόπιμα, σπάει τη ροή του χορού και καταστρέφει τον μη-ανταγωνιστικό και αυθόρμητο χαρακτήρα του. Στην πραγματικότητα, πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν τους σαφείς ρόλους του αρσενικού και του θηλυκού στο tango, γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει αρκετό από αυτό στη σύγχρονη ζωή.

Ελευθερία και Εγγύτητα

Μια μεγάλη πρόκληση στο τάγκο είναι η δημιουργία μιας στενής και αδιάκοπης σύνδεσης στο ζευγάρι, ενώ ταυτόχρονα διατηρείται η ελευθερία της ατομικής κίνησης και της μουσικότητας. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι μια στενότερη σύνδεση θα περιορίσει αναγκαστικά την ελευθερία της κίνσης, και ότι για να κάνουν περισσότερα, οι παρτενέρ πρέπει να διαχωριστούν.

Οι περισσότεροι χορευτές tango βρίσκονται κάπου ανάμεσα - θέλουν να είναι κοντά και θέλουν να κάνουν και περισσότερους συνδυασμούς. Εάν η εγγύτητα είναι πιο σημαντική, οι χορευτές τείνουν προς τη λεγόμενη «κλειστή αγκαλιά", και αν προτεραιότητα είναι η ελευθερία στην κίνηση, τότε λειτουργούν καλύτερα στην "ανοιχτή αγκαλιά". Κάποια ζευγάρια εναλλάσσονται μεταξύ των δύο στυλ κατά τη διάρκεια του χορού.

Ο κύριος λόγος που υπάρχει αυτή η διχοτόμηση είναι οι κακές συνθήκες που διατηρούν στο σώμα τους κατά τη διάρκεια του χορού οι χορευτές. Στους περισσότερες άνδρες χορευτές η στάση είναι κάπως νωθρή, έτσι ώστε όταν προσπαθούν να έρθουν κοντά με τη ντάμα τους, τα κεφάλια συναντώνται πριν τα στήθη, και φαίνεται ότι είναι αναγκαίο να τοποθετήσουν τα κεφάλια τους παραπλεύρως, έτσι ώστε ο ένας να κοιτάει πάνω από τους ώμους του άλλου. Αυτό από μόνο του εξασφαλίζει ότι το ζευγάρι δεν είναι ποτέ πραγματικά στο κέντρο. Τα κεφάλια συνήθως καταλήγουν να αγγίζονται, γεγονός που καθιστά την όλη σύνδεση φιξαρισμένη, αφαιρώντας την ικανότητά της να "αναπνέει" – να προσαρμόζεται και να ισορροπεί. Οι παρτενέρ τείνουν να τυλίγουν τα χέρια τους πολύ μακριά γύρω από τον άλλο για να διασφαλιστεί η πλήρης ενότητα. Επιπλέον, πολλοί χορευτές καταλήγουν να στηρίζονται ο ένας πάνω στο άλλο, μειώνοντας έτσι στο μηδέν την ατομική τους ισορροπία, κάτι το οποίο ίσως αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτό το χορό. Ακόμα και ένα απλό ocho γίνεται πολύ άβολα σε αυτό το είδος της αγκαλιάς. Όλα αυτά είναι το κόστος μιας στενής σύνδεσης, η οποία δικαίως θεωρείται από πολλούς η καρδιά του tango. Στην "ανοιχτή αγκαλιά" οι χορευτές, οι οποίοι διατηρούν μια απόσταση ο ένας από τον άλλο, εγκαταλείπουν αυτήν την ουσιαστική εγγύτητα, αλλά (αρχικά) αποκτούν περισσότερη χορογραφική ελευθερία, καθώς και την ελευθερία της κίνησης του σώματος. Σπανίως όμως επιτυγχάνουν την λεπτότητα, τον αισθησιασμό και την ακρίβεια που συναντάμε σε μια κλειστή αγκαλιά. Επιπλέον, οι χορευτές στην ανοιχτή αγκαλιά χάνουν μεγάλο μέρος της εξελικτικής δυναμικής του tango. Η επίτευξη της εγγύτητας και της παράλληλης ελευθερίας απαιτεί βελτίωση της γενικής ψυχο-σωματικής ευεξίας του ατόμου, κάτι το οποίο η ανοιχτή αγκαλιά δεν το προσφέρει. Για να χορεύει κανείς κοντά με τον άλλο απαιτείται ένας πολύ υψηλότερος βαθμός ακρίβειας και η ευαισθητοποίηση του σώματος του παρτενέρ. Και είναι σε στενή αγκαλιά που η δύναμη του tango εκδηλώνεται πλέον πλήρως. Μπορείτε να είστε κοντά και να αισθάνεσθε ακόμα ελεύθερος; Όταν έρχεστε κοντά πατάτε ο ένας τα δάχτυλα του άλλου; Όταν έρχεστε κοντά, μπορείτε να κρατήσετε την ισορροπία σας, ή γέρνετε ο ένας στον άλλο; Έχετε συνδεθεί με το «κεφάλι», με την «κοιλιά», ή με την «καρδιά»; Χορεύοντας σε κλειστή αγκαλιά είναι επίσης μια δοκιμασία να πετύχουμε να είναι η κίνησή μας αβίαστη, η οποία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του χορού – η ένταση και τη τραχύτητα είναι πολύ εμφανείς σε μια κλειστή αγκαλιά.

Η απόλυτη σύνδεση είναι ταυτόχρονα στενή και ελεύθερη. Αυτή η αντίληψη υπήρχε κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του tango του '40 και του '50, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι χόρευαν σε κλειστή αγκαλιά, αλλά ποτέ δεν κλείδωναν τα κεφάλια ή τους ώμους μαζί. Επιπλέον, παραδόξως, η πιο μεγάλη ελευθερία σε αυτό το χορό επιτυγχάνεται μέσα από τη βαθύτερη σύνδεση με τον παρτενέρ. Αν οι παρτενέρ είναι σε θέση να μείνουν κοντά, χωρίς να χάσουν την ισορροπία τους ή να κλειδώσουν τα σώματά τους μαζί, είναι πολύ περισσότερο σε θέση να ανταποκριθούν στον άλλο αυθόρμητα, και ως εκ τούτου, να αυτοσχεδιάζουν με μεγαλύτερη ελευθερία. Η πρόκληση είναι να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά, σχεδόν να αγγίζονται, αλλά όχι να κολλάνε ή να κλειδώνουν ο ένας πάνω στον άλλο.

Υπάρχει αξία στην ανοιχτή αγκαλιά μερικές φορές. Κάποιος μπορεί να βιώσει άμεσα στην ανοιχτή αγκαλιά την κεντρικότητα, την καθετότητα, καθώς και τη συνολική άνεση που χρειάζεται χρόνια για να επιτευχθεί σε μια στενή αγκαλιά. Ο χορός στην ανοιχτή αγκαλιά είναι καλός για κάποιο πειραματισμό και εξερεύνηση, για αρχάριους που αρχικά βρίσκουν πολύ άβολο το να χορεύουν κοντά, καθώς επίσης και για την εκπαίδευσή τους στο να ισορροπούν σωστά στο χορό.

Το αληθινό τάγκο χορεύεται κοντά όλη την ώρα, σε μια αγκαλιά που είναι ευέλικτη αλλά αδιάσπαστη. Μόνο σε μια κλειστή αγκαλιά μπορεί κανείς να βρει το αληθινό βάθος και την εξελικτική σημασία του χορού αυτού. Τέτοια αίσθηση είναι δυνατή ακόμη και αν οι παρτενέρ διαχωρίζονται από μία ίντσα ή δύο, αν και όσο μικρότερη είναι η απόσταση, τόσο το καλύτερο. Μια αγκαλιά που είναι απαράδεκτα ανοικτή είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από το δεξί χέρι του άνδρα που καταλήγει στην πλευρά του σώματος της γυναίκας, αντί του κάπου στην πλάτη της. Μέσα από τη βελτίωση της στάσης και της βάδισης, είναι δυνατόν να αισθάνονται σταδιακά όλο και περισσότερη ελευθερία κινήσεων του σώματος σε μια σφιχτή αγκαλιά. Μέχρι να επιτευχθεί μια τέτοια συνθήκη θα πρέπει κανείς να αντιστέκεται στον πειρασμό να κάνει συνδυασμούς που απαιτούν μια πολύ καλή σύνδεση. Η καλή σύνδεση θα πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι ποικίλων συνδυασμών. Στην πραγματικότητα, κάθε «βήμα», το οποίο στερείται μια καλή σύνδεση απλά δεν γίνεται σωστά. Η σύνδεση πρέπει να αναπτυχθεί σταδιακά, έως ότου όλα τα "βήματα" βγουν φυσικά μέσα από αυτή. Είναι μια δύσκολη υπόθεση, ειδικά για πολλούς άνδρες χορευτές. Τελικά όμως θα γνωρίσουν ουσιαστική απόλαυση στο χορό, ο οποίος πολύ λίγο έχει να κάνει με το πόσα διαφορετικά μοτίβα θα μπορούν να εκτελέσουν, όταν αντιληφθούν την ανάγκη για ποιότητα στη σύνδεση και τη μουσικότητα.

Αβίαστη σύνδεση

Είναι σαν μια πόρτα που ανοίγει το δρόμο για την ελευθερία, την ακεραιότητα, και τον συγχρονισμό. Αν κανείς πρόκειται να δουλέψει σε ένα πράγμα μόνο, ας είναι η αβίαστη σύνδεση- πολλά άλλα καλά πράγματα θα έρθουν αυτόματα μαζί με αυτήν. Ένας καλός τρόπος για να κάνει κανείς τη σύνδεση πιο εύκολη είναι να φέρει την προσοχή του σε όλα τα σημεία επαφής με τον άλλο, και να ασκήσει τόση πίεση ώστε να είναι όσο το δυνατόν ανύπαρκτη. Ένα άλλο χρήσιμο είναι η πρόθεση ταυτόχρονα να “δώσει” και να επιμείνει σε αυτό το “δώσιμο” σε κάθε κίνηση του παρτενέρ (αυτό ισχύει και για τους καβαλιέρους και για τις ντάμες). Είναι επίσης χρήσιμο να έχουμε κατά νου ότι τα πάντα μπορούν να μεταδοθούν, μόνο με την πίεση των ποδιών στο πάτωμα. Κάθε αναγκαία προσπάθεια μπορεί και θα πρέπει να περιορίζεται στο κάτω μέρος του σώματος - το κέντρο και τα πόδια. Είναι πολύ χρήσιμο να δώσουμε προσοχή και να εξαλείψουμε οποιαδήποτε χειραγώγηση στο πάνω μέρος του σώματος, που συχνά περνά απαρατήρητη. Προσπαθούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν οδηγούμε με τα χέρια, αλλά κάθε επικοινωνία να έρχεται από το κέντρο του σώματος, και όλη η δύναμη από την πίεση των ποδιών στο πάτωμα. Γι 'αυτό η ποιότητα της σύνδεσης του ζευγαριού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον βαθμό γείωσής του.

Ισορροπία

Υπάρχει μια κοινή παρερμηνεία μεταξύ των χορευτών τάνγκο σήμερα, ότι το να χορεύουμε σε κλειστή αγκαλιά σημαίνει να γέρνουμε ή να στηριζόμαστε ο ένας πάνω στο άλλο. Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες φθορές αυτού του χορού. Αυτό ήταν ανήκουστο στην χρυσή εποχή του τάγκο. Το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να κινηθεί σωστά αν δεν έχει την ισορροπία του. Μια μεγάλη πρόκληση για το χορό του τάνγκο είναι οι παρτενέρ να αισθάνονται εντελώς ενωμένοι μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν την ισορροπία τους και την ακεραιότητα της κίνησής τους. Το να χορεύει κανείς εκτός ισορροπίας είναι αδιέξοδο. Υπάρχει πάντα μια ένταση στα σώματα που προσπαθούν να κρατήσουν μια εκτός ισορροπίας ένωση, πράγμα που σημαίνει ότι η αρχή του “χορεύω αβίαστα και ελεύθερα” τελειώνει εκεί.

Η ισορροπία πρέπει να είναι απόλυτη - ακόμη και το βάρος του βραχίονα της ντάμας να αφεθεί πάνω στον ώμο του καβαλιέρου, η ισορροπία χαλάει. Για τους περισσότερους αρχάριους, χρειάζεται κάποιος χρόνος για να αναπτυχθεί η απαραίτητη αντοχή στα χέρια και να είναι σε θέση να τα κρατήσουν ψηλά για τη διάρκεια μιας tanda ή ακόμη και για ένα τραγούδι. Οι ντάμες που δεν δίνουν προσοχή σε αυτό, συνήθως χρησιμοποιούν τον ώμο του καβαλιέρου ως υποβραχιόνιο. Λιγότερο έντονα, η ισορροπία στο χορό χαλάει όταν η ντάμα προβάλει «αντίσταση» στην κίνηση του καβαλιέρου, και έτσι αυτός να αναγκάζεται να την ωθήσει με το σώμα στη γραμμή χορού. Ακόμη και μερικοί από τους πιο έμπειρους χορευτές πέφτουν σε αυτήν την παγίδα. Φαίνεται ότι συχνά δεν αντιλαμβάνονται ότι αφήνουν τους εαυτούς τους να ωθούνται και έτσι συνηθίζουν και το θεωρούν φυσιολογικό. Στον καθαρό χορό τάνγκο, η ντάμα κινείται ανεξάρτητα, ακολουθεί ενεργά, επιλέγοντας να κινηθεί με ον καβαλιέρο της, ενώ ταυτόχρονα παραμένη συνδεδεμένη, αντί να αφήνει τον εαυτό της να κινείται ανεξάρτητα.

Είναι αρχικά πολύ πιο δύσκολο να διατηρείται ταυτόχρονα μια κλειστή αγκαλιά και τα σώματα απόλυτα ισορροπημένα. Αλλά με λίγη υπομονή και δουλειά στην στάση και την κίνηση ενός ατόμου, είναι απολύτως εφικτό. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί χορευτές πιάνονται σε θέση εκτός ισορροπίας, γιατί έτσι τους επιτρέπεται μια πιο αδιάσπαστη σύνδεση και τότε είναι δύσκολο για αυτούς να το εγκαταλείψουν. Ειδικότερα, το να γέρνει ο ένας πάνω στον άλλο καθιστά πολύ πιο εύκολο για τον καβαλιέρο να επιβραδύνει τη μεταφορά του βάρους της ντάμας. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολο, αλλά και απολύτως δυνατό να επιτευχθεί χωρίς να θυσιάζει κανείς την ισορροπία. Ένας άλλος λόγος που οι χορευτές διαλέγουν να χορεύουν εκτός ισορροπίας είναι ψυχολογικός - είναι αγχωτικό να είναι τόσο κοντά μεταξύ τους. Ας πούμε ότι κάποιος καταλαβαίνει ότι είναι καλύτερα να χορεύει πάνω σε δική του ισορροπία. Αλλά τι μπορεί να κάνει κανείς αν ο/η παρτενέρ δεν συμφωνεί; Η πρώτη απάντηση είναι: χορεύετε μόνο με αυτούς που σας επιτρέπουν να χορεύετε με ένα ισορροπημένο τρόπο. Για τη ντάμα, το κυριότερο που πρέπει να κάνει είναι να είναι στην δική της ισορροπία, χωρίς να διακόπτεται η σύνδεση. Η ικανότητα να το κάνουμε αυτό εξαρτάται από τη γείωση και τη χαλάρωση. Μια ντάμα που έχει συνηθίσει να υποστηρίζεται κινδυνεύει να χάσει την ισορροπία της ανα πάσα στιγμή.

Ηρεμία

Η ηρεμία στην κίνηση έχει μια τεράστια επίδραση σε όλες τις πτυχές του χορού. Μπορεί κανείς να την βιώσει όχι μόνο στην δική του κίνηση αλλά και στην συντονισμένη, αυτήν του ζευγαριού. Σημαίνει την ευκολία του να σταματήσει κανείς, επιβραδύνοντας ή επιταχύνοντας - σε κάθε φάση της κίνησης. Στην ιδανική περίπτωση, κάθε κίνηση προχωρά μέσα από την ακινησία. Κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ, μπορεί να την φανταστεί ως την ικανότητα να μετατρέπει κανείς τα πάντα σε πολύ αργή κίνηση, χωρίς καμία προσπάθεια. Τελικά, η ηρεμία αυτή επιτρέπει στο ζευγάρι να εκτελεί πολύ γρήγορα κάποιους συνδυασμούς, χωρίς να χάνει την καλή του σύνδεση. Ένας άνθρωπος που επιτυγχάνει αυτήν την ακινησία ανοίγει τεράστια επίπεδα ελευθερίας στη ντάμα του. Δεν έχει σημασία το τι κάνει ή πόσο καιρό παίρνει για να το κάνει, το σώμα του είναι σε θέση να ανταποκριθεί ή / και να περιμένει εκείνη. Αυτό συμβαίνει όταν ο χορός μπορεί πραγματικά να γίνει ένας διάλογος. Η ηρεμία στην κίνηση ανοίγει επίσης μια μεγαλύτερη ελευθερία σε αμοιβαίο αυτοσχεδιασμό. Όταν κάθε βήμα προχωρά σε ηρεμία, υπάρχει χρόνος για να εξερευνήσουν και να παίξουν δημιουργικά, και μερικές φορές να ανακαλύψουν νέες χορογραφικές δυνατότητες χωρίς να σπάσει τη ροή του χορού. Ένα "λάθος" συμβαίνει μόνο όταν η σύνδεση έχει χαθεί ή όταν κάποιος είναι εκτός ισορροπίας. Με ηρεμία, τόσο η σύνδεση όσο και η ισορροπία μπορεί να γίνει ασφαλής, ώστε να αποκτήσει κανείς τη δυνατότητα να πειραματιστεί με σχεδόν μηδενικό κίνδυνο.

Κεντρική θέση

Η ιδανική θέση του ζευγαριού είναι η κεντρική θέση. Με αυτό εννοείται ότι οι παρτενέρ είναι ακριβώς μπροστά ο ένας από το άλλο, με τους ώμους και τους γοφούς τους, παράλληλα. Αυτή η θέση είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και γι'αυτό το τάνγκο χορευόταν περισσότερο με έναν τρόπο έτσι ώστε το σώμα της ντάμας να είναι τοποθετημένο προς τα δεξιά του καβαλιέρου. Ωστόσο, κάποιοι προχωρημένοι χορευτές από το '40 και το '50 κατάφεραν να χορεύουν σε μια πιο κεντρική θέση και διέδοσαν την ευκολία της. Το Tango είναι καλύτερο όταν χορεύεται "bien enfrentados», είπαν. Η ικανότητα να χορεύει κανείς με αυτόν τον τρόπο σε μια σφιχτή αγκαλιά εξαρτάται, για μια ακόμη φορά, στην ανάπτυξη των κατάλληλων φυσικών κινήσεων και τη στάση του σώματος. Το κεφάλι, ο θώρακας και η λεκάνη πρέπει να είναι καλά ευθυγραμμισμένα κάθετα, έτσι ώστε τα σώματα να αγγίζονται χωρίς να ακουμπάει το κεφάλι. Τα ισχία και τα πόδια πρέπει να έχουν την κατάλληλη ελευθερία στην κίνηση.

Η απόλυτη κομψότητα του τάνγκο βρίσκεται στην τέλεια κεντρικότητα του ζευγαριού. Όσο πιο κοντά φτάνουμε σε τέτοια συμμετρία, τόσο πιο φυσικά γίνονται όλα, ειδικά η ευκολία στην κίνηση, ο συγχρονισμός και η ακεραιότητα. Εάν η θέση δεν είναι τέλεια στο κέντρο, μερικοί λεπτοί χειρισμοί είναι πάντα απαραίτητοι, κάποιες θυσίες γίνονται αναγκαστικά κάπου, δεν επιτρέπεται η πλήρης χαλάρωση, και έτσι ο χορός δεν είναι άνετος.

Συγχρονισμός

Η πιο επιτυχημένη σύνδεση μεταξύ των παρτενέρ στο τάνγκο συμβαίνει όταν οι μεταφορές βάρους τους γίνονται συγχρονισμένα. Έχει να κάνει περισσότερο με τον συντονισμό τους όμως και όχι με το ότι πρέπει σε όλα τα βήματα να μεταφέρουν το βάρος τους συγχρονισμένα. Υπάρχουν κάποιοι συνδυασμοί για παράδειγμα, όπου ο ένας εκ τον δύο μεταφέρει το βάρος του ενώ ο άλλος όχι. Είναι περισσότερο σχετικό με την αίσθηση συνοδείας της μεταφοράς βάρους ενώ διατηρούμε την ισορροπία μας όσο το δυνατόν περισσότερο. Στο περπάτημα μεταφέρεται μαλακά το βάρος από το ένα πόδι στο άλλο. Μερικοί καταφέρνουν να συγχρονίσουν αυτή τη μεταφορά, έτσι ώστε να υπάρχει και η επιθυμητή σύνδεση, χωρίς δηλαδή να σπάει η ακεραιότητα του ζευγαριού. Αν κάποιος από τους παρτενέρ είναι σε θέση να το κάνει, ο χορός είναι ευχάριστος. Αν και οι δύο το επιτυγχάνουν, ανοίγει μια μεγάλη διάσταση μουσικής ελευθερίας και αμοιβαίου αυτοσχεδιασμού. Ο συγχρονισμός είναι μία από τις πιο σημαντικές δεξιότητες για ένα χορευτή του τάνγκο. Αποτελεί την κύρια πύλη προς την ελευθερία σε αυτόν τον χορό. Οι παλιοί που αναφέρονταν σε αυτή την ικανότητα, όταν έλεγαν «πολλοί μπορούν να ακολουθήσουν, αλλά λίγοι μπορούν να συνοδεύσουν». Με τον όρο «συνοδεύω» εννοούσαν ότι ήταν με τον/την παρτενέρ τους μαζί σε κάθε βήμα, σε κάθε μεταβίβαση του βάρους.

Tangomyexperience.blogspot.gr
Connection
Επιμέλεια-Eλεύθερη Μετάφραση:2tango.gr