My happiest tango moment

Please follow and like us:

My happiest tango moment

Ένα βράδυ που έκανε αφόρητη ζέστη και είχα ένα εκατομμύριο πράγματα να κάνω, όπως πάντα αντί να κουνηθώ σκεφτόμουν το τάνγκο. Πιο συγκεκριμένα μια σπάνια εμπειρία κατά την οποία υπήρξα τόσο ευτυχισμένη και πλήρης που θα την σκέφτομαι για αρκετό καιρό για να κάνω ένα ευχάριστο νοητικό διάλλειμα από τις πραγματικές μου υποχρεώσεις.

Έβαλα λοιπόν τον ανεμιστήρα στο 3 και για πρώτη φορά στη ζωή μου ξεκίνησα να γράφω κάτι το οποίο δεν ήταν εργασία ή λίστα για ψώνια ή βιογραφικό ή letter of motivation ή έκθεση ιδεών για πανελλήνιες (μακριά από μας). Αυτές είναι λοιπόν οι σκέψεις μου, συνοδευόμενες από μια γερή δόση cheesiness η οποία αλήθεια δεν ήταν πρόθεση μου να υπάρχει αλλά ήταν αναπόφευκτη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Here we go:

Πόσα συναισθήματα και χοροί θα χαθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας γιατί δεν μπορώ να τα θυμηθώ. Και ήταν πολλά, όπως εκείνη η πανέμορφη στιγμή μετά την τελευταία tanda σε ένα πρόσφατο tango marathon στη Bologna που χόρεψα με ένα παληκάρι και όταν τελείωσε πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε πάνω στο στήθος του για να νιώσω πόσους σφυγμούς είχε ανεβάσει.

Εκεί ένιωσα ξεκάθαρα πόσο υπέροχο πράγμα είναι το τάνγκο. Δεν ήταν τέλειος χορός, σκοντάψαμε, χάσαμε το ρυθμό μας αλλά υπήρχε αμοιβαία θέληση και σεβασμός. Εγώ του είχα δώσει απλόχερα ενέργεια και χαμόγελο ενώ προσπάθησα να ακολουθήσω όλες τις κινήσεις του και να προσθέσω και τις δικές μου. Ήθελα πάνω απ όλα να του χαρίσω έναν ωραίο χορό γιατί καταλάβαινα από την αγκαλιά του ότι το ίδιο ήθελε να κάνει και εκείνος. Έτσι όταν χωρίς να πούμε τίποτα έκανε αυτή την κίνηση είδα το χαμόγελό του και σκέφτηκα πόσο μα πόσο αληθινό και ανιδιοτελές ήταν. Δεν ανταλλάξαμε ονόματα, δεν κάναμε ψιλοκουβέντα ανάμεσα στα τραγούδια, με μια αγκαλιά και κρατώντας μου το χέρι μου είπε όλα τα ευχαριστώ του κόσμου. Ήμουν ευτυχισμένη για μέρες μετά από αυτή τη στιγμή. Τόσο απλό και όμως τόσο απίθανο. Είναι μια από τις στιγμές που σε κρατάνε ζωντανή μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας. Για μια τέτοια στιγμή υπομένω ώρες, μέρες, μήνες ολόκληρους μετριότητας και απογοήτευσης. Είναι η δόση καθαρής ευτυχίας που σε κάνει να μαζεύεις κάθε φορά τον εαυτό σου, να βάζεις τα καλά σου και να γυρνάς από μιλόνγκα σε μιλόνγκα ψάχνοντας τέτοιες στιγμές υπέροχης ανθρώπινης επικοινωνίας χωρίς ανταλλάγματα και όρους. Ότι δίνεις παίρνεις, και όσο καλύτερο είναι αυτό που έδωσες τόση αγάπη θα πάρεις πίσω.

Μετά από αυτό το flashback λοιπόν γυρνάμε πίσω στη συγκεκριμένη βραδιά που σκεφτόμουν, αντί να κάνω τις δουλειές που έπρεπε, όπου πριν το τέλος της έζησα άλλη μια παρόμοια στιγμή και αποφάσισα να την καταγράψω για να τη θυμάμαι όσο μπορώ καλύτερα γιατί ήταν εξίσου όμορφη.

Καθόμουν λοιπόν ήσυχα στη θεσούλα μου έχοντας πάρει πλέον απόφαση ότι είμαι ανίκανη να κάνω πετυχημένη Mirada, ο κόσμος είχε λιγοστέψει αισθητά και η βραδιά ήταν κοντά στο τέλος. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες πως φαίνομαι όταν προσπαθώ να κάνω αυτή τη ριμάδα τη Mirada. Οι επικρατέστερες θεωρίες μου είναι δυο, είτε περνάω απαρατήρητη γιατί δεν το κάνω αρκετά έντονα ή για πολύ ώρα, είτε φαίνομαι απλά μια μίξη creepy και άβολου που αποτρέπει τον οποιονδήποτε να ανταποδώσει βλέμμα. Anyway, o dj βάζει μια tanda vals ελαφρώς alternative. Όχι extreme αλλά όχι μουσική κλασσικού τάνγκο. Πάρα πολύ όμορφα βαλσάκια. Θα έσκαγα αλήθεια αν δεν χόρευα.

Κοίταξα δεξιά και είδα τον X. Δεν είχα ξαναχορέψει μαζί του ( από όσο θυμάμαι γιατί παραδόξως εκείνος θυμόταν ποια είμαι κάτι που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μπορεί κάποτε να χορέψαμε μαζί και να μην το θυμάμαι. Να γιατί γράφω αυτά που γράφω τώρα). Λέω δε βαριέσαι, ας το προσπαθήσω γιατί είναι ο καλύτερος χορευτής εδώ μέσα και δεν έχω και κάτι να χάσω. Τον κοιτάω και ω του θαύματος η mirada πιάνει! Με κοιτάει και κείνος, μου κάνει νεύμα και σηκώνομαι να χορέψουμε.

Το δεύτερο vals της τάντας λοιπόν ξεκίνησε χαλαρά. Είχα αρκετό άγχος να μην τα σκατώσω γιατί ήξερα ότι είναι καλός. Επιστράτευσα λοιπόν την καλύτερη αγκαλιά μου, έκλεισα τα μάτια και αρχίσαμε να περπατάμε. Ο ρυθμός ήταν αρχικά λίγο off. Δεν ξέραμε και το κομμάτι αλλά όσο πέρναγε η ώρα προσπαθούσα να του δείξω ότι μπορεί να χαλαρώσει και κείνος και να κάνει ότι γουστάρει με τη μουσική. Και σιγά σιγά τα κατάφερα. Η αγκαλιά από διερευνητική και έγινε πιο σφιχτή, οι κινήσεις πιο δυναμικές και το παιχνίδι με τη μουσική έδινε και έπαιρνε. Μέχρι εκείνη την ώρα ήμουν αρκετά put together δεδομένης της ζέστης που έκανε γιατί δεν είχα χορέψει και τόσο πολύ αλλά με τον X πήγαν όλα περίπατο. Είχα ιδρώσει τόσο πολύ που έβλεπα το χέρι μου να γυαλίζει λες και με είχαν καταβρέξει με μάνικα. Ήμουν και στη χειρότερη φόρμα που έχω υπάρξει ως τώρα. Αγύμναστη ασθματικιά με παραπανίσια κιλά, χωρίς τακτικά μαθήματα και αχόρευτη κανένα 20ημερο. Δράμα δηλαδή. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα εκείνη τη στιγμή.

Όταν τελείωσε η πρώτη τάντα δεν μιλήσαμε. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο χωρίς να λέει κανείς από τους δύο ευχαριστώ με ένα χαζό χαμόγελο. Οπότε καταλάβαμε ότι θα συνεχίζαμε και στην επόμενη. Πριν ξεκινήσει ο dj ανακοίνωσε τις 2 τελευταίες τάντες. Σκέφτηκα από μέσα μου ότι αν πάει καλά και η επόμενη και πάμε και για τρίτη θα είμαι τρισευτυχισμένη.

Ξεκινάει η δεύτερη τάντα. Η αγκαλιά αλλάζει μεταξύ ανοιχτής και κλειστής αλλά η ενέργεια παραμένει η ίδια. Τι συναίσθημα και αυτό, να θες να χορέψεις μαζί με έναν άλλο άνθρωπο και να χορεύετε σαν να μια οντότητα με δυο καρδιές και 4 πόδια όπως λέει και ένα παλιό τανγκο-ρητό. Είχα πολλά παράπονα απ το χορό μου. Επαναλαμβανόμουν, έχανα κάποιες κινήσεις και ισορροπία γιατί η ενέργεια και η ταχύτητα ήταν πολλή, τον κλώτσησα μια φορά σε έναν τζούφιο γάντζο, έκανα κάποιες σπασμωδικές κινήσεις σε προσπάθεια να ερμηνεύσω τη μουσική που άκουγα χωρίς να έχω τις αντίστοιχες χορευτικές ικανότητες, έχασα κι άλλους γάντζους αλλά έκανα διαλλείματα με παύσεις και περάσματα από paradas και στις παύσεις αυτές προσπαθούσα να βάλω ότι συναίσθημα είχα και να το κατευθύνω προς τα εκείνον.

Αυτές οι παύσεις… Είναι ότι πιο όμορφο σε έναν χορό. Εκεί έχεις όλο το χρόνο να νιώσεις την αγκαλιά του άλλου. Να υπάρξεις μαζί του και όχι μόνη σου. Να ξέρεις ότι εκείνη τη στιγμή ακούσατε και οι δύο το ίδιο πράγμα στη μουσική και αποφασίσατε να το χορέψετε μένοντας ακίνητοι. Βασικά όχι ακίνητοι. Εν κινήσει μεν αλλά πολύ πολύ αργά. Εξαιρετικά αργά. Τόσο αργά ώστε να νιώσεις τον άλλον να αναπνέει μαζί σου, να ακουμπήσεις πάνω του και να ξεφορτωθείς ότι βάρος έχεις στο κεφάλι σου. Σε όλες αυτές τις παύσεις ένιωθα το χέρι του να σφίγγει παραπάνω τη μέση μου και ξέχναγα τα πάντα. Ξέχναγα πόσο με ενοχλούν τα παραπάνω μου κιλά, ξέχναγα ότι έχω να κάνω μετακόμιση, ξέχναγα ότι δεν έχω δουλειά και δεν ξέρω τι σκατά θέλω να κάνω με το μέλλον μου. Τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από εκείνον και τον χορό μας. Και το καλύτερο, όταν τελείωσε το πρώτο κομμάτι δεν σπάσαμε την αγκαλιά. Μείναμε εκεί περιμένοντας τη μουσική να αρχίσει. Πόσο σπάνιο και περίεργο ( για μένα τουλάχιστον, υπάρχουν και πιο διαχυτικοί χορευτές). Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα μια σκηνή με τον quicksilver στους xmen. Όσο έσβηνε το κομμάτι επιβραδύνονταν οι κινήσεις μέχρι να σταματήσουμε εντελώς. Μόνο που παρόλο που ήμασταν ακίνητοι χωρίς μουσική να παίζει κανένας από τους δύο δεν έδειχνε διατεθειμένος να αφήσει την αγκαλιά. Ο υπόλοιπος κόσμος που βρίσκονταν εκεί σίγουρα δεν αντιλήφθηκε αυτά τα δευτερόλεπτα όπως εγώ και αυτός. Για εκείνους απλά πέρασαν χωρίς να το καταλάβουν. Για μένα δεν τελείωναν και δεν ήθελα να τελειώσουν. Μετά σκεφτόμουν ποιος το ξεκίνησε αλλά τελικά κατάλαβα ότι απλά κανείς δεν το σταμάτησε. Ο ένας ανταποκρίθηκε στην επιθυμία του άλλου σε τόσο λίγα δευτερόλεπτα που ήταν σχεδόν ταυτόχρονο. Είναι από τα πράγματα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις γιατί δεν βασίζονται σε γεγονότα αλλά σε αόρατες επιθυμίες και δυνάμεις. Ήθελα εγώ να συνεχίσω να τον αγκαλιάζω? Δεν ήθελε εκείνος να με αφήσει? Δεν θα το μάθω ποτέ και δεν έχει και σημασία. Αυτά τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στα κομμάτια ήταν τόσο σημαντικά που μου φάνηκαν σαν ώρες. Σαν να ήμουν σε μια φούσκα στην οποία ξεκούραζα το σώμα και το μυαλό μου. Δεν έχω ιδέα ποιος ήταν πάνω στην πίστα ή ποιος μας κοίταζε γιατί πολύ απλά δεν άνοιξα ποτέ τα μάτια μου για να δω. Δεν ήθελα. Δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να συνεχίσω να είμαι σε αυτή τη φούσκα ανθρώπινης επαφής, να παίρνω ανταπόκριση όπως από κανέναν άλλο και πάνω απ όλα όπως ανέφερα και πιο πάνω χωρίς προσδοκίες κανενός είδους. Πόσο περίεργη πρέπει να φαίνεται στον έξω κόσμο αυτή η επαφή. Μπορεί να φαίνεται τόσο «αισθησιακή» (δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η λέξη, πάντα μου φαινόταν να ανήκει μόνο σε φτηνές νουβέλες) αλλά δεν χρειάζεται να είναι σεξουαλική. Για μένα τουλάχιστον δεν είναι καθόλου. Είναι αυτό που είναι, δύο άνθρωποι που χορεύουν (απελπιστικά κοντά ο ένας στον άλλον το παραδέχομαι) ακούγοντας τη μουσική. Ναι, ακόμα και η σιωπή έχει μουσική όταν υπάρχει ενέργεια. Είναι πολύ σημαντικό για μια γυναίκα να μπορεί να μοιράζεται απλόχερα σωματική επαφή χωρίς σεξουαλικές προσδοκίες. Η πνευματική ευχαρίστηση είναι τόσο έντονη που μοιάζει μερικές φορές με τη σεξουαλική. Λίγη σεροτονίνη λίγη οξυτοκίνη λίγη αδρεναλίνη και ορίστε, ευχαρίστηση διαρκείας. Μα δεν είναι απίστευτο? Ας μου πει κάποιος που αλλού μπορεί να το ζήσει κανείς αυτό. Έτσι λοιπόν συνέχισαν τα επόμενα τρία κομμάτια. Με όμορφους αυτοσχεδιασμούς, έντονες παύσεις και αρκετά στραβοπατήματα τα οποία κανέναν δεν πτόησαν.

Μετά το τέλος της δεύτερης τάντας ήρθε η σειρά της τελευταίας και προς μεγάλη μου ευχαρίστηση πάλι δεν μου είπε ευχαριστώ όπως δεν μου είπε και τίποτα άλλο. Απλά μου χαμογέλασε. Pugliese Λοιπόν για τελευταία tanda. Και ήταν η καλύτερη. Μπορεί οι αντοχές μου να είχαν πέσει αισθητά, μπορεί να είχα ιδρώσει σαν να μην υπήρχε αύριο, μπορεί το eyeliner να είχε πάει περίπατο και να έμοιαζα με τον joker από το dark knight rises, μπορεί η ωραία μου κοτσίδα που πέρασα κάνα μισάωρο και τρείς προσπάθειες για να την καταφέρω να είχε αποσυντεθεί αλλά εγώ ήμουν πανευτυχής και υπερπλήρης. Στο τέλος δυστυχώς δεν έπαιξε η cumparsita αλλά ακούστηκε από την κονσόλα ένα goodnight frau Blucher ακολουθούμενο από το γνωστό χλιμίντρισμα και σκάσαμε και όλοι στα γέλια. Τέτοιες βραδιές σίγουρα δεν είναι συχνές, μάλλον σπάνιες θα τις χαρακτήριζα. Μπορεί να μην έχω ιδέα τι σκέφτονται οι άνθρωποι που έχω απέναντί μου όταν χορεύουμε αλλά έπρεπε να καταγράψω αυτό το συναίσθημα γιατί ήταν η δικιά μου εμπειρία και δεν θέλω να την ξεχάσω.


Ουρανία Αντωνίου-Χαραλάμπους
My happiest tango moment

Please follow and like us:

Google+0
Google+
https://2tango.gr/happiest-tango-moment
YouTube0
YouTube
Instagram0
Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.